Zonder twijfel de allermooiste dag van mijn leven.

De dag dat alles anders werd, de dag waar we zó ontzettend lang op hadden gewacht en vooral gehoopt, de dag dat we eindelijk onze zoon gingen ontmoeten en we papa en mama mochten worden. 

Negen maanden lang heb ik genoten van het zwanger zijn. Ik was nog nooit zo trots op mijn lichaam. Ik vond het zó fijn. Het was precies zoals ik het me altijd had voorgesteld. Al die tijd droeg ik je overal mee heen, veilig in mijn buik. Totdat het 17 April werd. Een gewone controle bij de verloskundige eindigde in een extra check in het ziekenhuis. Ik had heel veel last van hoofdpijn, zag alleen nog maar sterretjes en mijn bloeddruk was veel te hoog. Dus of het nog zo veilig was in mijn buik voor de baby? Dat was even de vraag.

Nu kreeg ik een medische indicatie

Er werd namelijk gedacht aan pre-eclampsie oftewel zwangerschapsvergiftiging. Eenmaal in het ziekenhuis bleef mijn bloeddruk hoger dan normaal, waren mijn bloedwaarden niet goed en had ik eiwitten in mijn urine. Alle symptomen die wijzen op pre-eclampsie. Toch werden we naar huis gestuurd omdat de CTG verder goed was en ze het nog zo lang mogelijk wilde rekken. Ik was op dat moment namelijk nog maar 36,5 weken zwanger. Wel werd het nu medisch en had ik vanaf nu de controles in het ziekenhuis ipv bij de verloskundige. Iets waar we zelf 100% achter stonden, want alles voor de veiligheid van mij en de baby.

Na nog een aantal ziekenhuisbezoekjes, heel veel ctg’s en een héle hoge bloeddruk verder werd er op 3 mei aan de bel getrokken. Inmiddels was ik 39,3 weken zwanger, dus geen rede meer om te rekken. De gynaecoloog (een andere als die we de weken daarvoor gezien hadden) zag dat ik moe en bezorgd was. Hij zei dat we geen risico’s meer gingen nemen en dat het tijd werd om de baby te gaan halen, omdat het niet meer veilig was in mijn buik. We voelde ons gehoord en vooral opgelucht. Meteen werd er actie ondernomen en zei de gynaecoloog: ‘We gaan jou laten bevallen, want het is mooi geweest zo.’

Het is tijd om onze baby te gaan ontmoeten.

‘Wat vinden jullie daarvan?’ We twijfelde geen moment en wisten gelijk; het is mooi geweest zo, het is tijd om onze baby te gaan ontmoeten. Meteen belde de gynaecoloog naar de verloskamers of er plaats was om wat extra controle’s te doen en om te kijken of er evt al ontsluiting zou zijn. Als dat niet het geval was, zouden ze meteen die middag nog een ballonnetje plaatsen om ontsluiting te creëren.

Gelukkig was het op dat moment niet zo druk en mochten we meteen naar boven. Alle controles werden gedaan èn ze hebben nog een keer de bloeddruk gemeten. Die was nog steeds veel te hoog, dus fijn dat er actie ondernomen werd. Tijd om te gaan checken of er al wat ontsluiting zou zijn. De reactie van de verloskundige: ‘We gaan geen ballonnetje plaatsen. Je hebt al 3cm ontsluiting dus jullie mogen lekker met z’n tweeën naar huis, dan zien we jullie morgen om 7 uur terug en gaan we je vliezen breken om de bevalling op te wekken. 

We waren zó blij! Eindelijk ging het gebeuren. We gingen onze zoon ontmoeten. Voor de aller laatste keer reden we met een lege achterbank naar huis vanuit het ziekenhuis. 

Jullie snappen dat we die nacht bijna geen oog dicht deden. Ik was blij toen de wekker ging en we daarna eindelijk konden gaan. Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen werden we snel genoeg naar een kamer gebracht, werden we voorgesteld aan het team dat ons zou begeleiden en werd ik geïnstalleerd aan de CTG.

Om 9 uur hebben ze mijn vliezen gebroken en was het afwachten of de weeën vanzelf zouden beginnen. Na een uur kwam de verpleegkundige even checken hoe het ging. Ik lag nog steeds te kleuren in m’n kleurboek voor volwassenen (Ja echt 🤪). Er gebeurde nog helemaal niks daar binnen, dus ze hadden al gauw door dat er weeën opwekkers toegediend moesten worden. Meteen werd er een infuus geprikt en werden de weeën opwekkers ingezet. Zo’n 1,5 uur á 2 uur later begon er eindelijk iets te rommelen van binnen. Toch duurde het lang voordat er regelmatige weeën kwamen, ik lag ook nog steeds te kleuren, dus reden genoeg om de opwekkers op te hogen. Daar reageerde mijn lichaam snel op en eindelijk had ik regelmatige weeën. Tijd om mijn stiften weg te leggen. 😂

De regelmatige weeën gingen snel over in een weeën storm.

Ik hield dit een uur vol en bedacht dat ik van het bed over wilde stappen naar de bal om te proberen of dat beter ging. Eenmaal zittend op die bal werd het alleen maar heftiger. Ik kreeg geen tijd meer om op adem te komen. Op dat moment wilde ik nog maar 1 ding en dat was pijnbestrijding. Ik was aan één stuk door de weeën weg aan het puffen en had niet eens de tijd om over een ruggenprik te beginnen. Dennis zag dat het niet meer ging, dat ik helemaal op was en zei tegen de verloskundige dat het tijd was voor een ruggenprik – haleluja! Bevallen doe je echt wel samen -. ‘Ik ga even naar beneden bellen of er plaats is Nancy.’ hoorde ik ergens vaag op de achtergrond. Een uur!

Ik zou nog een uur vol moeten houden voordat we naar beneden konden. De tranen rolde over mijn wangen. Gelukkig zei 1 van de verloskundige: ‘We gaan niet meer wachten, we gaan je ontsluiting checken en je klaar maken om naar beneden te gaan.’ Maar liefst 5 cm stond er op de teller. Snel daarna gingen we naar beneden voor de ruggenprik. Toen die er eenmaal in zat keerde de rust meteen terug in mijn hele lichaam, maar ook voelde ik gelijk heel veel druk. Inmiddels was het 17.00 uur en waren we weer terug op de kamer. Omdat ik zoveel druk voelde, checkte ze gelijk na de ruggenprik weer mijn ontsluiting.

‘TIEN CENTIMETER!’ Yessss dacht ik, eindelijk is het zover! Maar de arts gaf aan dat ze de baby eerst rustig wilde laten indalen, omdat ik toch geen pijn (en ook geen druk) meer voelde. Achteraf gezien super fijn, want toen iedereen weg was uit onze kamer zijn Dennis en ik als een blok in slaap gevallen. We sliepen dik een uur toen de verloskundige binnen kwam en mij wakker maakte met de woorden: ‘word je wakker? Je hebt zeg maar nog een belangrijke taak te volbrengen.’ 😂

Alles werd gereed gemaakt om onze zoon ter wereld te brengen. Eenmaal in de steigers voelde ik nog steeds niks (super fijn, maar niet zo handig als je niet weet wanneer je moet persen). De pijnstilling werd wat lager gezet zodat ik weer iets van druk voelde. Tussen het persen door hebben we serieus nog gezellig ‘zitten’ kletsen met elkaar. Namen raden enzo, maar dat is ze niet gelukt 🤓.

Na een tijdje persen viel soms de hartslag van Jin weg en konden ze geen goede meting meer maken. Eerst draaide ik van mijn rug naar m’n zij om te kijken of dat verandering zou brengen, maar dat was helaas niet zo. Er werd besloten om een ‘plakkertje’ op zijn hoofdje te plaatsen. We zagen dat het ècht niet anders kon en stemde hierin mee. Gelukkig konden ze meteen de hartslag weer vinden en brak na een uur persen het moment aan, waar we al die jaren over droomde. Ik pakte hem zelf aan, zijn warme lijfje, zo mooi, perfect en zo geliefd. Onze lieve kleine Jin, eindelijk bij ons. 🩵

Persoonlijk blog #insta @nancypenninx #eerlijkouderschap