Mijn eerste jaar Moederschap was voor mij een jaar vol lessen rond leren loslaten. En uiteraard was mijn bevalling – de test der testen – niet anders.

Bevallingsverhaal 🤰🏼🐭 mijn eerste jaar Moederschap was voor mij een jaar vol lessen rond leren loslaten, woelig en troebel water tot stilstand laten komen opdat ik weer helder kan zien. En uiteraard was mijn bevalling – de test der testen – niet anders:

🗓 Woensdag 2 augustus ⏰18u30: op 39w2d openen mijn vliezen thuis in de zetel terwijl Wesley en ik rustig een film kijken. Ik voel ineens nattigheid en vlieg naar het toilet. En ja hoor, druppelsgewijs was het prijs. 💦Ik roep naar Wesley dat het zover is, en bel in een waas van paniek en euforie naar mijn doula, die me geruststellend moed inspreekt. 

🏨Die avond volgen er 2 bezoeken van de vroedvrouw tot en met middernacht om het vruchtwater, de harttonen en ontsluiting te checken: al 2cm met lichte weeën om de 5min. We besluiten om ⏰2u naar het ziekenhuis te vertrekken voor een uitgebreide monitor, om er zeker van te zijn dat Minimuis het goed blijft doen. Wegens het vruchtwaterverlies weten we: als we nu binnengaan, moeten we in het ziekenhuis blijven.

⏰ 3u – Monitor blijkt prima. ✅ We mogen naar de verloskamer. Weeën worden iets intenser, maar ontsluiting blijft de hele nacht hangen op 2cm. Ieder uur loopt er een verpleegkundige binnen en buiten. Dat ik een lavement moet (nee ik moet niks), dat ik een slotje moet (nee ik moet niks) 😖 Ik word er nerveus van: de weeën stoppen, ik wil maar kan niet slapen. Het wordt ochtend.

🗓 Donderdag 3 augustus: vanaf de vroege ochtend zit ik op de bal met mijn koptelefoon en zachte baby-playlist in een poging mijn natuurlijke oxytocine en dus mijn weeën weer op te wekken. 🎶 Wesley masseert mijn handen. Ik ween alle frustratie eruit. Boos dat ik uit mijn bubbel werd gehaald door alle interventies. Dit was niet hoe ik het me had voorgesteld. 😔 Teleurgesteld. Na de huilbui waren daar de weeën weer. Een sprankeltje hoop, trots op mijn lijf 🙏🏻

⏰9u: de gynaecoloog (niet de mijne, die is met vakantie) komt mij moed inspreken. 🥴Nee grapje: hij komt zeggen dat ik geen enkele vooruitgang maak en dat we beter weer naar huis gaan want wat doen we hier eigenlijk? 🤷🏻‍♂️ Of ik wel zeker ben van dat vruchtwaterverlies (ja!). Later die voormiddag komt mijn lieve doula een drukpuntmassage geven om alles te stimuleren. We besluiten te verhuizen van de verloskamer naar onze gewone ziekenhuiskamer, frissen ons op, maken ‘s middags een wandeling en gaan een hapje eten. 🍴Tijdens de lunch worden mijn weeën stilaan ietsje meer voelbaar. Ik weer trots op mijn lijf, dat het weer wist wat te doen.🙌🏻

⏰’s Avonds bezoek van diezelfde gynaecoloog op de kamer: geen verdere ontsluiting, geen merkbare vooruitgang. Ik zit hier (zijn woorden) eigenlijk niks te doen. 🤷🏻‍♂️Hij wil inleiden, dit duurt allemaal te lang. Ik in de war, want mijn lichaam vertelt me door de weeën die telkens weer op gang komen dat het graag natuurlijk wil bevallen. 🥴 We spreken af om 23u een zachte inleiding op te starten met een dosis prostaglandine om “een klein zetje” te geven. Ik opnieuw boos, verward, gefrustreerd, teleurgesteld. Maar ik ga erin mee want ik ben moe en emotioneel.

😫Hier begint het woelige deel: de gynaecoloog is nog niet goed en wel weg, of ineens kom ik rond ⏰22u in een mega rugweeënstorm terecht, uit het niks, zónder rustmomenten. 🌊🌊🌊De ene na de andere rugwee steekt mijn hele lijf en hoofd in brand. Ik kan niet meer nadenken, er is geen uitweg, zitten staan liggen lopen wenen roepen,… het haalt niks uit. Ik kruip in foetushouding op bed en onderga terwijl Wesley lijkbleek wegtrekt want dit zag ook hij niet aankomen. Om ⏰23u de prostaglandine, in mijn hoofd nog maar een formaliteit want mijn lijf was wel degelijk de arbeid zelf gestart, als mooie tegenreactie naar de gynaecoloog die er duidelijk geen vertrouwen meer in had.😤

🗓Vrijdag 4 augustus – Rond ⏰1u bellen we onze doula om via de brains methode al onze opties af te wegen.

Wesley voert het woord want ik ben mentaal uitgecheckt, nog steeds in de rugweeënstorm die genadeloos zonder rustmomenten doorraast. Mijn hoop op een natuurlijke bevalling was met de gynaecoloog de kamer uit gelopen, dus we opperen mijn gevreesde E-woord. 💉Doula vraagt me of ik hier achteraf spijt van ga hebben. Ik zeg nee, want voor de tweede slapeloze nacht op rij in 48u ben ik fysiek en mentaal uitgeput😥, en wil ik nog maar 1 ding: dat ons Minimuisje in alle rust en zonder drama geboren mag worden. 🙏🏻

⏰2u – We checken mijn ontsluiting: 5cm. Halfweg. HALFWEG! 🏆Mijn lichaam heeft dit voor de helft zélf gedaan, de pijn zélf verbeten. ✨Dit maakt mij niet zwak, ik laat dat idee los. Ik ben trots, tevreden, het is goed zo. ✨Laat me nu maar in alle rust uitkijken naar wat komt. De epidurale brengt rust in mijn lijf en hoofd, en ik kan weer helder nadenken. 💭En ineens besef ik: binnen een aantal uur wordt onze baby geboren. ONZE BABY. Ik zak weg in het gelukzalige gevoel van reikhalzend uitkijken naar haar. 🥰

⏰4u – Ik voel nu pas hoe uitgeput ik ben in slapeloze nacht nummer 2. Ik vecht tegen de slaap want wil niks missen van dit proces. 😴Ik bel onze doula om naar het ziekenhuis te komen.

⏰6u – Volledige ontsluiting. Ik voel de persdrang. Minimuis gaat nu écht bijna komen. Ik hoop stiekem dat ik mag wachten met de persfase tot na 7u, want dan is er een shiftwissel en is er een andere gynaecoloog dan “mister motivational coaching” van dienst. De lieve vroedvrouw voelt dit aan en we wachten. 

⏰8u – Ik mag gaan persen. We zetten mijn baby-playlist op. Een zacht dekentje van romantische covers dekt mij toe in mijn geboortebubbel. Eerst wil ik op mijn zij, maar door de enorme vermoeidheid voelt het beter op mijn rug. Wesley staat rechts van mij, vroedvrouw links, een lieve vrouwelijke gynaecoloog die ik al ken staat aan mijn voeteinde, samen met mijn doula, die een spiegel omhooghoudt zodat ik perfect kan zien/voelen/coördineren wat ik doe. Ik vind het geweldig. 🙌🏻Dit is leuk, dit is magisch. ✨Wesley supportert zoals ik hem nog nooit heb gehoord. Bemoedigende woorden langs alle kanten. 🎶Iedereen is aan het mee-neuriën met mijn playlist. 🎶Ik voel de pijn maar ik adem erdoorheen. Jouw hoofdje in de spiegel. 2u gaan voorbij zonder dat ik het besef. Ik geniet. Geen scheur, geen knip, je mag komen in alle rust.

Dankbaar.🙏🏻

⏰9u58 – ✨En daar ben jij. Welkom Minimuis. Al die tijd was jij het. Op de tonen van “Can’t help falling in love”. Toevallig (of niet?) de openingsdans van ons huwelijksfeest. 

Je hapt meteen aan aan de borst en bekijkt me geïnteresseerd met 1 open oogje. Wesley straalt van trots op zijn meisjes. We made it. 💕

We laten de navelstreng volledig uitkloppen. Golden hour. ✨Je placenta wordt geboren en wordt bewaard om mee te nemen.

💭Wat een ervaring: ik gooide al mijn plannen overboord en kreeg (opnieuw) een snelcursus in loslaten. De lessen maakten het daarom niet minder mooi, misschien zelfs wel mooier. Dankbaar.🙏🏻

Mijn eerste jaar Moederschap liet op mij een grote indruk na. Zo’n grote indruk dat ik enkele maanden geleden tijdens een zoveelste nachtelijk borstvoedingsmoment de onweerstaanbare drang voelde om de woorden neer te schrijven die rondspookten in mijn hoofd. Zo werd @moederschapsmijmering geboren: prille Moederschapspoëzie, over het Moederschap met de grote M. Een eretitel die we meer dan verdiend hebben voor ons harde en liefdevolle labeur. In augustus 2024 mag Moederschapsmijmering ook op papier geboren worden. Het boek is onder andere verkrijgbaar via Bol.

Lieve (toekomstige) Mama,

Je doet het zo goed. Je harde werk loont. Ik zie jou, ik bén jou, ik buig voor jou. 

Liefs,

Jolien || instagram jolien_brx