Thuisbevalling met iedereen rond mij die ik liefheb

Deel 1 -de voorbereidingsfase

Nieuwjaarsavond kruipen we heel vroeg in bed, iets later merk ik enkele weeën op. Ik maakte nog de grap enkele dagen geleden “het zou wat zijn, bevallen tijdens het vuurwerk”.  Maar 12 uur haal ik deze keer niet, ik val gewoon inslaap. 

Om na de eerste knallen van het vuurwerk wakker te worden, ik sta op om naar het vuurwerk te kijken en ondertussen vang ik de weeën rustig op. Zou het echt een nieuwjaarskindje worden? Een hele nacht blijven de weeën doorgaan, maar heel goed uit te houden alleen geen moment van slaap.

Helaas smorgens vallen de weeën stil. Gelukkig kan ik die dag nog wat bijslapen. 

En zo gaat nieuwjaarsdag voorbij, die avond krijg ik terug weeën, veel intenser dan de nacht ervoor… Zouden ze nu toch doorzetten?

Smorgens sta ik op en merk ik dat ik een hele nacht geslapen heb, wat goed is want die energie zou ik nodig hebben voor later… 

Die ochtend stuur ik ook eens een berichtje naar Ambre, om te laten weten hoe het staat en ik mij voel.. Want ik moet eerlijk zijn, de gedachten namen soms de bovenhand waardoor ik lichtjes in paniek geraak en het vertrouwen verlies. Maar daarom heb je dan een zelfstandige vroedvrouw, dankzij haar woorden zie ik het terug volledig zitten.

De rust valt terug over mij en heb er terug het volste vertrouwen in. 

Die dag komt mijn mama ons vergezellen, want zo’n peuter en 40weken zwanger. Ja dat kan toch wel wat tellen. 

Die avond doen we ook gewoon terug ons avondritueel, wat een beetje moeilijker verloopt. Mama krijgt terug weeën en Perre alweer een tantrum, na een uur valt Perre toch inslaap. 

Ik beslis om ook wat te gaan slapen want je weet nooit dat het nu eens voor echt is. Die avond stuurt Kathleen nog een berichtje om te vragen hoe het nog gaat ondertussen. Op die moment heb ik terug wat heftigere weeën maar wel nog goed zelf onder controle te houden

We sturen nog wat verder want alweer krijg ik paniek “het zal alweer hetzelfde zijn als bij Perre”. Maar ook Kathleen vind de woorden waardoor ik er terug het volle vertrouwen in krijg. 

Deel 2; de bevalling

Rond middernacht krijg ik veel intensere weeën, Kathleen stelt voor om toch langs te komen.

Ik bel de vroedvrouw, die geeft aan toch nog wat rust te zoeken en eventueel een badje te nemen om te kijken of de weeën toch aanhouden. 

Een halfuurtje later komt Kathleen aan. -00:27-.

We beslissen om nog wat te rusten, ik kruip nog wat in bed en Kathleen blijft beneden in de zetel.

Nog geen halfuurtje later wordt Perre wakker om melkje te drinken. Tijdens de weeën door geef ik Perre melkje en valt hij terug inslaap.

Ik voel toch dat de weeën intenser worden en beslis om terug naar beneden te gaan. Ik stel aan Ben voor nog wat te blijven liggen zodat hij ook nog voldoende rust heeft. Na een uurtje ongeveer komt Ben ook terug naar beneden en stel ik voor om toch het bevalbad klaar te maken want het zou wel eens snel kunnen gaan. 

Rond 2u36 komen de weeën om de 3min, we beslissen om terug naar de vroedvrouw te bellen en die stelt voor toch iemand te sturen. Om 3u30 komt Ambre aan, waar ik zeer tevreden om ben want haar wou ik er zo graag bij!

Ze bekijkt ffe hoe het gaat en geeft enkele tips mee om de weeën op te vangen, na een tijdje vallen de weeën terug “stil”.

Ambre zondert haar beetje af en doet haar ding, terwijl ik ook gewoon nog de weeën opvang. 

Kathleen stelt voor om de rebozo aan de trap te hangen zo kon ik tijdens een wee me laten hangen, en oja wat heeft dit geholpen!

Rond 7uur wordt Perre wakker, die is al die tijd gewoon blijven slapen. Samen met papa komt hij naar beneden beetje overdonderd. Kathleen belt mama op, zo kan zei zich ontfermen over Perre, rond 7u30 komt mama toe. 

Op dat moment heb ik toch wel zeer intense weeën. Mijn lichaam geeft aan om te roepen, wat ik ook doe. Ambre gaf hier als tip om laag te brullen en niet hoog, en ja dat brullen voelde enorm goed aan. 

Ook Perre hielp me tussen de weeën door, want hij had zin in melkje. Dankzij dat momentje waren we terug een hele stap verder

Na x aantal uur stelt Ambre voor om toch eens te kijken hoever we staan. Ze zou niet zeggen hoeveel cm maar zo kon ze zelf de situatie beetje inschatten. 

-op dat moment zat ik nog maar aan 4 cm ontsluiting- 

Mijn verstand neemt alweer de bovenhand en ik geraak wat in paniek, hoelang zou het nog duren en waarom duurt het alweer zo lang. 

Ambre merkt de paniek op en stelt voor om naar het ziekenhuis te gaan, omdat we nu nog alle tijd hadden..

Nadenken lukt niet meer zo goed, veel emoties komen los want ik wist zelf ook wel dit duurt al veel te lang. Maar ik kan niet de beslissing maken om naar het ziekenhuis te gaan, ik zeg helemaal niets. 

Diep vanbinnen denkik -op dit moment kan ik echt geen transfer maken naar het ziekenhuis. – Ambre stelt voor om uit bad te gaan en vanaf dan heeft ze alles uit de kan gehaald om de bevalling toch wat vooruitgang te geven.

We hebben zoveel gedaan, van hangen aan Ben, brullen, achteroverliggend op de zetel, peanut bal tussen te benen…

We kruipen terug in bad en daar begin ik -denkik- persweeën te krijgen maar weet alweer geen houding aan te nemen of wat ik moet doen. 

Ambre checkt nog eens de ontsluiting, op dat moment gebruik ik de woorden “ik kan niet meer”. Ambre weet alweer de juiste woorden te vinden ‘je weet als je dit zegt je er bijna bent’ Dit geeft met weer wat krachten om verder te gaan, want nu zijn we er echt bijna.  Toch vordert het niet in het bad, we beslissen eruit te gaan en terug in de zetel op handen en knieën te gaan zitten. 

Op dat moment voel ik enorme drang om te persen. 

Het persen lijkt een eeuwigheid te duren tot Ambre zegt “daar is ze”. 

Op dat moment had ik zo gewacht, maar ik was ffe helemaal weg in mijn bubbel en besefte helemaal niet dat onze kleine meid opgevangen werd door haar aller liefste papa. 

Tot ik haar kon aannemen, moest het nog even doordringen. Daar was ze eindelijk! 

Tis “Tille” zei ik tegen mama. 

En wat een weg was me dat alweer, maar toch zo dankbaar voor de weg die we aflegde en dit met de juiste personen rondom mij. 

Na de geboorte 

Daar was ze dan eindelijk! 

Alleen had ik het niet helmaal door, het voelde alsof ze nog heel de weg moest afleggen. 

Maar dan hielp Ambre mij om haar vast te nemen, de eerste ontmoeting was voor mij heel wazig. Ik had ook nog enorm veel pijn, het voelde aan alsof ik nog moest persen, die druk op mijn bekken bleef maar aanhouden. Ik was een beetje in paniek. 

Want iedereen verteld jouw “eens het persen is het vrbij die pijn”.

Dit voelde helemaal zo niet aan, maar ik moest er door.

Stilletjesaan kwam het besef, ze is er! 

Wij hebben dit hier gewoon gedaan! 

Dan kwam het besef “de placenta moet er nog uit”. “Gaat dat ook zo intens zijn vroeg ik aan Ambre?”. “Wil je al dat hij afkomt?” 

“Uh ja hij moet er toch uit…”. 

Ik probeerde in een andere houding te gaan liggen/zitten wat enorm moeilijk was. Alles voelde heel pijnlijk aan en Tille hing nog vast aan de navelstreng …

Eens ik terug neerlag was daar plots de placenta, helemaal geen moeite voor moeten doen.

Net zoals bij Perre was die ook alweer helemaal wit, hij werd dus meteen afgeklemd. 

Dan de moment om de navelstreng dor te knippen.. Ben was Perre in bed gaan leggen en net zoals bij Perre zijn geboorte wist ik dat hij de navelstreng niet wou doorknippen, wie dan wel?

Ik vroeg het aan mijn mama, die ging meteen akkoord. 

Daarna werd er rustig voor mij en Tille gezorgd, het was zo gezellig! De vroedvrouwen namen hun tijd voor alles en Tille deed het geweldig. 

Ze dronk meteen heel goed aan de borst alsof ze nooit iets anders had gedaan. 

Ik kijk alweer heel positief naar de bevalling, en dit kan alleen maar door het juiste geboorteteam te kiezen. 

Ik kan niet genoeg zeggen hoe dankbaar ik hun ben, iedereen zou een Ambre bij zijn bevalling moeten hebben. 

En de beelden dankzij Kathleen die helpen om de zwarte gaten te vullen en de blijvende mooie herinneringen.

Zo trots, maar vooral wij vrouwen kunnen dit! Elke bevalling loopt anders maar elke bevalling is steeds met zoveel kracht!

Youandi.dz [instagram: fotograaf + doula]